- Εγινε γνωστή ανά το πανελλήνιο ως «η τριανταπεντάχρονη» που προφυλακίστηκε εσπευσμένα στον Κορυδαλλό, με την κατηγορία ότι εκβίαζε τον πρώην γενικό γραμματέα του ΥΠΠΟ και παρ’ ολίγον αυτόχειρα, Χρήστο Ζαχόπουλο.
Υπήρξε πρωταγωνίστρια μιας υπόθεσης που άνθησε σ’ ένα σκηνικό γενικευμένης παρακμής, ενός πολιτικού σκανδάλου με ροζ αποχρώσεις, που τίναξε στον αέρα το όποιο ηθικό πλεονέκτημα της «Νέας Διακυβέρνησης» κι έφερε στην επιφάνεια μαύρο χρήμα και εκδοτικά τερτίπια.
Τριανταεπτάχρονη, πλέον, και εν μέσω δικαστικών μαχών τόσο με την πλευρά Ζαχόπουλου όσο και μ’ εκείνη του «Πρώτου Θέματος» για την υποκλοπή του υλικού που οδήγησε στο περίφημο DVD, η Εύη Τσέκου επιχειρεί μια νέα αρχή υπογράφοντας ένα πολυσέλιδο ανάγνωσμα φυγής, ένα «αισθαντικό μυθιστόρημα με κοσμοπολίτικη διάθεση», όπως προαναγγέλθηκε, που μόλις κυκλοφόρησε από τον «Κέδρο». Τίτλος του, «Οταν η Δανάη ονειρεύτηκε τις καλεσμένες της». Και ηρωίδες του, μια πλειάδα από «πολυμήχανα θηλυκά, μούσες του πάθους και της αποπλάνησης» -από την Εύα Πάλμερ, τη Βιρτζίνια Γουλφ και την Σιμόν ντε Μποβουάρ ώς την Κοκό Σανέλ, τη Μαρία Κάλλας, τη Μέριλιν Μονρόε ή τη Φρίντα Κάλο- οι οποίες καλούνται να δώσουν τα φώτα τους σε μια κοπέλα αντιμέτωπη με το πιο κρίσιμο ερωτικό δίλημμά της…
Μολονότι «μυθιστορηματική», η προσωπική περιπέτεια της Τσέκου απουσιάζει από το βιβλίο. Οσες νύξεις κι αν γίνονται, χάνονται μέσα σ’ ένα ανοικονόμητο κουβεντολόι γύρω από τον έρωτα, τη γυναικεία χειραφέτηση, την τέχνη, τη μόδα, τα ταξίδια ή τον κόσμο του θεάματος, το οποίο διακόπτεται κάθε τόσο από στιγμιότυπα της επεισοδιακής σχέσης ανάμεσα στη Δανάη, το alter ego της συγγραφέως, και τον μονίμως φευγάτο εραστή της.
«Είναι τόσο σκοτεινή και θλιβερή η υπόθεση Ζαχόπουλου», λέει η ίδια, «που θα μου ήταν αδύνατον να της αφιερώσω όλο αυτόν τον μόχθο, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά του. Εκείνο που θα μπορούσε να προκύψει, και το σκέφτομαι για αργότερα, είναι ένα σενάριο για μαύρη κωμωδία. Μέχρις εκεί, όμως!»
Γεννημένη στους Δελφούς, και με την τοπική δημοτική βιβλιοθήκη για δεύτερο σπίτι της -«ώς τα 15 μου είχα διαβάσει όλη την κλασική λογοτεχνία, ελληνική και ξένη»- η Εύη Τσέκου πέρασε «πρώτη, χωρίς φροντιστήριο, παρακαλώ!» στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, ειδικεύτηκε στην Αρχαιολογία παρακολουθώντας παράλληλα σεμινάρια στην Ιστορία της Τέχνης, έκανε ένα πέρασμα από το Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών ως υπότροφη του Erasmus, κι ώσπου να καταλήξει συμβασιούχος του ΥΠΠΟ, από φοιτήτρια κιόλας, είχε θητεύσει σε κάμποσα πόστα «του ευρύτερου τομέα της πολιτιστικής διαχείρισης».
- «Ηταν φοβερό λάθος…»
Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο οργανισμός Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, οι οίκοι Πατάκης και Καπόν, το Μουσείο Μπενάκη, το Κρατικό Μουσείο Σύχρονης Τέχνης – ιδού μερικοί από τους φορείς που αναφέρονται στο βιογραφικό της. Ανάμεσά τους, κι η εταιρεία οργάνωσης καλλιτεχνικών εκδηλώσεων «Λάβρυς», της μετέπειτα συνεργάτιδας του Ζαχόπουλου, Γεωργίας Ηλιοπούλου. «Ηταν μια θέση που βρήκα μέσω αγγελίας στη “Χρυσή Ευκαιρία”», υποστηρίζει.
«Από εκεί ακολούθησα την κ. Ηλιοπούλου στον ΟΠΕΠ, κι έναν χρόνο αργότερα, αποσπάστηκα στο ΥΠΠΟ ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του γενικού γραμματέα, ένα πόστο που δεν υπήρχε προηγουμένως. Θέλω να πω, δεν πήρα τη θέση κανενός…».
Τις ελάχιστες φορές που η Εύη Τσέκου μίλησε δημόσια ώς τώρα, και το μορφωτικό της επίπεδο επικαλέστηκε και την εργατικότητά της.
Η διαπόμπευσή της από την πλειονότητα των ΜΜΕ και οι αντιδράσεις επιφανών ποινικολόγων για τη δικαστική μεταχείρισή της της χάρισαν «πολλούς καινούριους φίλους», όπως λέει. Ωστόσο, ένα σύννεφο καχυποψίας την τυλίγει ακόμα: κι άλλοι λαχτάρησαν μια σταθερή δουλειά, κι άλλοι έμπλεξαν ερωτικά με τον προϊστάμενό τους, αλλά δεν έφτασαν στο σημείο να μαγνητοσκοπούν τις ιδιωτικές τους στιγμές και να τις επιδεικνύουν ως πειστήρια στενών επαφών με κρατικούς αξιωματούχους σε δημοσιογραφικά γραφεία – έστω και με τη συνοδεία δικηγόρου.
«Κατανοώ τις επιφυλάξεις», απαντάει. «Ούτε εγώ έχω συμφιλιωθεί συνειδησιακά με το θέμα της βιντεοσκόπησης. Ηταν μια απονεννοημένη πράξη για να κινητοποιήσω τον Ζαχόπουλο να κάνει ό,τι όφειλε, κι ό,τι μου είχε υποσχεθεί. Ξέρετε τι σημαίνει να σου δηλώνουν απροκάλυπτα ότι μειώθηκε η βαθμολογία σου σ’ έναν δημόσιο διαγωνισμό, επειδή υπάρχουν ισχυρές πιέσεις για να προσληφθούν άλλοι; Εμένα, που δούλευα ώρες ατέλειωτες, που δεν γνώριζα Σαββατοκύριακα, που άφησα παρακαταθήκη στο υπουργείο ένα ταξινομημένο αρχείο 500 εκδηλώσεων, 5.000 φωτογραφιών και 10.000 δημοσιευμάτων, να με πετάνε έξω σαν το σκυλί, ενώ διέθετα όλα τα προσόντα και με το παραπάνω; Γεγονός παραμένει ωστόσο πως το υλικό της βιντεοσκόπησης άλλοι το εκμεταλλεύτηκαν, όχι εγώ. Οι κατηγορίες περί εκβιασμού δεν πρόκειται να σταθούν σε κανένα δικαστήριο. Δεν έχω καμιά σχέση με την απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου. Οπως, άλλωστε, αποδείχτηκε κι από την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου, η επικοινωνία μας είχε διακοπεί ενάμιση μήνα νωρίτερα».
Η Εύη Τσέκου το παραδέχεται: «Ηταν φοβερό λάθος μου αυτή η ερωτική εμπλοκή. Είναι ένα ακόμη θέμα που μένει να λύσω με τον εαυτό μου, κι από την άποψη της αισθητικής αν θέλετε… Αισθάνομαι άσχημα και με την ανοχή μου που άφησα να κρατήσει τόσο καιρό -κοντά δυο χρόνια. Ηταν μια σχέση εργασιακής εξάρτησης, δίχως ισορροπία και με πολλές αντιξοότητες, η οποία δεν είχε να κάνει ούτε μ’ ερωτική ιστορία αυτή καθαυτή, ούτε βέβαια με ιστορία αγάπης σαν εκείνες που είχα ζήσει, χαρεί ή υποφέρει ώς τότε. Ηταν μια κατάσταση πειθαναγκαστική. Κι όσο προσπαθούσα ν’ αποστασιοποιηθώ τόσο δυσκόλευε η επαγγελματική μας συνεργασία. Η “άλλη πλευρά”, η πλευρά της δύναμης, μου συμπεριφερόταν πολύ άσχημα. Γι’ αυτό και εναπόθεσα τόσες ελπίδες στη νόμιμη ευκαιρία αυτού του καταραμένου διαγωνισμού. Κι εξοργίζομαι όταν χαρακτηρίζουν μικροαστικό όνειρο την επιθυμία μιας σταθερής δουλειάς, έπειτα από τόσα χρόνια θητείας στον ιδιωτικό τομέα».
– Πώς δεν της σάλεψε μ’ όσα ακολούθησαν; Με τις χειροπέδες, το διασυρμό, την επτάμηνη φυλάκιση, τη μιντιακή εκτροπή της υπόθεσης, τις διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας κι άλλων κατηγορουμένων στην πορεία;
«Επειδή είχα επίγνωση πού αρχίζει και πού τελειώνει η δική μου ευθύνη», λέει. «Αν ένιωθα ένοχη, ίσως κι εγώ να πανικοβαλλόμουν. Δεν αναφέρομαι μόνο στον Ζαχόπουλο – όλοι οι άνδρες που μπλέχτηκαν σ’ αυτήν την υπόθεση ούτε την ψυχραιμία τους διατήρησαν ούτε φέρθηκαν αντρίκια…».
Αυτή την εποχή, πάντως, η ίδια νιώθει «πάρα πολύ ήρεμη». Η διαδικασία συγγραφής του μυθιστορήματος, άλλωστε, λειτούργησε πάνω της ψυχοθεραπευτικά:
- «Να με γνωρίσουν καλύτερα»
«Με απάλλαξε από πολλά φαντάσματα και με βοήθησε να ξεπεράσω τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τεράστια ευφορία από την ανάκτηση της ελευθερίας μου και την απόγνωση για την προσαρμογή μου ξανά στα κοινωνικά δεδομένα. Νιώθω πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο».
– Πώς σκοπεύει, άραγε, να διαχειριστεί την αναγνωρισιμότητά της για την προώθηση του βιβλίου;
«Διακριτικά θα έλεγα. Υποθέτω πως θα υπάρξουν και κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις μου, αλλά όχι στο άμεσο μέλλον».
– Στο «Οταν η Δανάη ονειρεύτηκε τις καλεσμένες της», η Εύη Τσέκου σαν να διοχέτευσε ό,τι είχε;
«Εβαλα μέσα τις γνώσεις μου, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, τις σημειώσεις μου από τα ταξίδια μου, υλικό από μικρές εργασίες στο πλαίσιο της δουλειάς, ό,τι υλικό θεώρησα πως μπορούσα να διαχειριστώ. Λέτε ότι η γραφή μου είναι γλυκερή. Δεν το πιστεύω. Υπάρχει στις σελίδες του ένας συναισθηματισμός που ήταν αναπόφευκτος. Ούτε απευθύνομαι αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό, μακάρι να βρεθούν και άντρες που θα το ξεφυλλίσουν. Είναι ένα μήνυμα προς όσους θα ήθελαν να με γνωρίσουν καλύτερα, αλλά και προς εκείνους που κάποια στιγμή παρέκκλιναν, έκαναν λάθη που τα πλήρωσαν ακριβά και προσπαθούν να ορθοποδίσουν. Ενας τρόπος για να τους πω ότι, με κουράγιο και επιμονή, γίνεται. Και πάντα υπάρχουν άνθρωποι για να βοηθήσουν». *
- Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009
Πρόσωπα 